مولانا عبدالرزاق لاهیجی ملقب به فیاض،پدر ابوالفتح گیلانی ، قراری گیلانی و همام گیلانی، از شاگردان مولانا ملاصدرای شیرازی بود و کتاب های زیادی در باب فلسفه و حکمت نوشته است من جمله (( شوارق)) و ((گوهر مراد)) همچنین شرحی فارسی بر فصوص شیخ محی الدین عربی نگاشته است.
همچنین دیوانی با بیش از دوازده هزار بیت دارد.
فیاض در سال ۱۰۲۰ شمسی در اصفهان درگذشت و در همان جا مدفون گردید.
چند اثر از ایشان:
هر شبم می عشق او نوش کنم چون مجمر از آتش درون جوش کنم با خاموشی سخن بگویم وانگه با تنهایی دست در آغوش کنم ************************* گفته بیدار باید عاشق دیدار ما پاس این حرف تو دارد دیده بیدار ما رتبه افتادگی را خوش به بالا برده ایم سایه بر بالای خود می افکند دیوار ما *********************** من کجا و دست گل چیدن کجا ای باغبان ناله بلبل مرا اینجا به زور آورده است ************************* گر سپند آسا ز آتش مگریزم دور نیست میکشم میدان که خود را خوب بر آتش زنم *************************** وقت است که ترک پیر و استاد دهیم آموخته ها را همه از یاد دهیم با جام دوساله در میکده ها ناموس هزار ساله بر باد دهی
منابع:
تاریخ ۲۹
سخن(۲)۶۱۶
واله(۳)۱۴۲۳